بگفتا جان فروشي در ادب نيست

بگفت از عشقبازان اين عجب نيست

بگفت از دل شدي عاشق بدينسان؟

بگفت از دل تو مي‌گوئي من از جان

بگفتا عشق شيرين بر تو چونست

بگفت از جان شيرينم فزونست

بگفتا هر شبش بيني چو مهتاب

بگفت آري چو خواب آيد کجا خواب

بگفتا دل ز مهرش کي کني پاک

بگفت آنگه که باشم خفته در خاک

بگفتا گر خرامي در سرايش

بگفت اندازم اين سر زير پايش

بگفتا گر کند چشم تو را ريش

بگفت اين چشم ديگر دارمش پيش

بگفتا گر کسيش آرد فرا چنگ

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

بگفتا گر نيابي سوي او راه

بگفت از دور شايد ديد در ماه

بگفتا دوري از مه نيست در خور

بگفت آشفته از مه دور بهتر

بگفتا گر بخواهد هر چه داري

بگفت اين از خدا خواهم به زاري

بگفتا گر به سر يابيش خوشنود

بگفت از گردن اين وام افکنم زود

بگفتا دوستيش از طبع بگذار

بگفت از دوستان نايد چنين کار

بگفت آسوده شو که اين کار خامست

بگفت آسودگي بر من حرام است

بگفتا رو صبوري کن درين درد

بگفت از جان صبوري چون توان کرد

بگفت از صبر کردن کس خجل نيست

بگفت اين دل تواند کرد دل نيست

بگفت از عشق کارت سخت زار است

بگفت از عاشقي خوشتر چکار است

بگفتا جان مده بس دل که با اوست

بگفتا دشمنند اين هر دو بي دوست

بگفتا در غمش مي‌ترسي از کس

بگفت از محنت هجران او بس

بگفتا هيچ هم خوابيت بايد

بگفت ار من نباشم نيز شايد

بگفتا چوني از عشق جمالش

بگفت آن کس نداند جز خيالش

بگفت از دل جدا کن عشق شيرين

بگفتا چون زيم بي‌جان شيرين

بگفت او آن من شد زو مکن ياد

بگفت اين کي کند بيچاره فرهاد

بگفت ار من کنم در وي نگاهي

بگفت آفاق را سوزم به آهي

چو عاجز گشت خسرو در جوابش

نيامد بيش پرسيدن صوابش

به ياران گفت کز خاکي و آبي

نديدم کس بدين حاضر جوابي