غمه انتظار کشت مرا

هرجمعه ميگوييم اين يکي حتمن هست

مي آيد وديگر غمي دربرمان نيست

ديگر نميبيني عزيزي درد ميکشد وهيچ کاري ازت برايش برنمي آيد

جز آنکه دستانت به خدابرسد ...اما نمي دانم من گنه کار وخطاکار دعاي آن آدمه خدايي چرا برآورده نمي شود ...

همه ميگويند شايد ....شايد ....شايد ....

عمرم را که نگاه ميکنم چقدرشايد هايش زياد هستند چرا ؟

ولي بازم هم ميدانم که شايد ....

او مي آيد باخيالي خدايي ...نگاهي زهرايي ... عزمي علوي او مي آيد ياس تباري از آل محمد ...اومي آيد ...او مي آيد ...

شايد ...

بچه که بودم چقدر دوست داشتم تند تند بزرگ شم وبشم مثه مامان مثه عمه بزرگه مثه ....

بزرگ وبزرگ تر شدم ...

با بزرگ شدنم دنيامم بزرگ ميشد ...

ديگه عروسکم نميتونست دلخوشيم باشه ...

خواسته هامم بزرگ تر شدن ...

بازم بزرگ تر وبزرگتر وبزرگ تر ...

دردامم بزرگ تر ميشد ...

بچگيام تنها دردم زخمي شدنه زانوم بود ...

با بوسه ي مامان خوب ميشد انگا نه انگار زخمي بوده ودردي داشت ودارد ...

حالا اما دردام ديگه بزرگ تر شدن زخمام عمقشون زياد شده ...

بوسه مامان هم درموشون نيست ...

حالا اما دلخوشهايم دارند سنگين تر مشن

چون که يکيشون .....يکيشون ..... يکيشون ....

اما بزرگترام بهم ياد دادن يکي کسي هست که خيلي از دردات بزرگتره ...بزرگتر ومهربونتر ...

زخماي دلتو ميبيني ميتونه التيام بده مرهم بزنه بهشون ...

منم فقط وفقط به يادشه کهتحمل کردم والا الان بايد .................

خدايا نگاهتو ميشناسم ميونه تمومه دلخستگي هايم و آرامشتو که مرهمه آلام ودردامه خودت کمکم کن بتونم تحمل کنم خودت کمکمون کن ..............خودت .............يا الله ياالله ياالله

گاه خنده هاي کودکي را فرامش مي کنم ...

لابلاي گريه هاي شانه ي خود ...

شايد هم گريه هاي شبانه را اسيره خنده هاي کودکي ساخته ام ...

و خود را ميان انبوهي از دودلي هايم رها کردم ...

تا در تنهايي وسکوت ، خود را پيدا مي کنم ...

شبانه خود را آواره ي روياها مي کنم وصبح ...

وصبح دوباره خودِ واقعي را پيدا ميکنم ...

آرام سبکبال به دور از تمام خيال هي شبانه ...

دوشنبه 85.4.19ساعته 11:4شب اتاق خودم

اين نقطه ها هم فعلن يعني امضا ...(احواله خاصيداتم توي اين دوره ي نوشم )

به دل نگيريد جوجه هاي رنگي ، آدمها نقاش هاي خوبي هستند .فقط گاهي يادشان مي رود که نقاشي را بايد روي کاغذ کشيد.

سلام ياس عزيز.اپت قشنگ بود .منم اپم خوشحال ميشم سر بزني

شادي ندارد آن که ندارد به دل غمي

آن را که نيست عالم غم ، نيست عالمي

دوست دارم خواهري خداوند مهربان درنگاهت

نگاهت بنده دلم را پاره کرد

نميشد آرام تر مرا بنگري ؟

ديگر قلبي براي من نمانده

بايد برم واسمم رو توي ليسته گيرندهاي قلبه سالم بنويسم

اما نه ليست انتظاره من قلبه توست وصداي تپش آن است

کجايي ...

ليسته انتظارت را بنگر پر است از انتظاره من ...

چه تند و بران نگاهم ميکني ، بنده دلم پاره شد ...

بسم الله ارحمن الرحيم

امروز خداي من مرا شگفت زده کرد بازهم من از نو عاشقش شدم ...

خوشي هايم را شک کردم به مهربانيش وخواستم که آن کمي دورتر از منم شاد باشه به بهانه ايي هرچند کوچک ...

اما نميدونم چرا هميشه لابلاي زندگيم پر است از غمگينه هاست ...

من شادم از لطفت خداوندا ولي دلمشغوليهايم جاي ديگريست ...

تا با شادي رفتم سمتش تا اورانيز شاد سازم ديدم باز بيحاليش ناي اورا از زندگي گرفته ...

رفتم بگم که ... ولي اون زودتر منو از حاله خودش فهموند ...

چه قدر سخت است ببيني بهترينهايت درحاله ...

ومن چه ميتوانم انجام دهم خد جز ناله وزاري کردن به آستانه درگهت اي مهربان ... اشک است که همسفره زندگيم شده و تنهاييهايم که با يادت پرميکنم خداي رحمانم به داده غم هايم برس ...

وقتي دوري تنهايي نزدکه

قلبم يتو ميترسه تاريکه ...

گفتا : توازکجايي کآشفته مي نمايي ؟

گفتم : منم غريبي از شهر آشنايي

گفتا : کدام مرغي کز اين مقام خواني ؟

گفتم : که خوش نوايي از باغ بي نوايي

گفتا : زقيد هستي رومست شو که رَستي

گفتم : به مي پرستي ،جستم زخود رهايي

گفتا : زجوي نَيَرزي ،گر زهد و توبه ورزي

گفتم : که توبه کردم از زهد و پارسايي

گفتا :به دل ربايي ما را چگونه ديدي ؟

گفتم :چوخرمني گُل دربزم دل ربايي

گفتا :بگو که خواجو درچشمِ ما چه بيند ؟

گفتم :حديثِ مَستان سِري بُوَد خدايي

(خواجو)

عزيزکم ياسي جون بسيار زيبابود.

سلام

من گريه ام گرفت