مینای دل

برخیز..مهمانی تمام شد...

          فرصت بندگی به پایان رسید...

هنگامه ی وفای به عهد رسیده....

کدامین عهد؟؟

                      عهدشب قدر...

                         من وجوشن کبیر...

                                من وشکستن دل...

                                      من وتوبه وبخشش تو...

                                           من ومناجات علی در کوفه...

مولای یا مولای..انت الجواد وانا البخیل..

تو با همه  ی مهربانی ات مرا می بخشی ..

               ومن با همه ی غرورم قادر به بخشیدن خطای بندگانت نیستم..

مولای یا مولای...انت العظیم وانا الحقیر...

تو باهمه ی عظمتت مرا عزت می بخشی..

             ومن با همه ی حقارتم بندگانت را حقیر می پندارم..

مولای یا مولای...انت القوی وانا الضعیف...

تو با همه ی قدرتت با من مهربان هستی ..

            ومن با همه ی ضعفم با بندگانت نامهربان...

آری! من شرمسارم...

                              الهی العفو..الهی العفو...

مهربان همیشه...اکنون حاله دلم خوب خوب است..

ملالی نیست جز دلتنگی رمضان....

الله اکبر...

           ولله الحمد..

                      الحمد لله علی ما هدینا...

                                له الشکر علی ما اولینا...

آری! یاریم کن... دیگر عهدم را نخواهم شکست...

                       مهربان خواهم شد..

                               بخشنده می شوم...

                                       عزیز می شمرم....

                    با هرآنکه را که تو بنده نام نهادی اش....

 خوب خواهم شد...

                            ولی تو باور نکن....

 پ ن: عیدتون مبارک...نماز و روزه هاتون مقبول درگه حق...