3لام

هيشکي تو زندگي بي پري ناز نيست!! دلخستگي هايمان را به بغضهاي نترکيده گره مي زنيم و آنگاه در ريل قطار زندگي وا مي نهيم تاشايد پرنده اي رها از بالاي درختي سبز بر آنها نغمه اي تلخ سردهد.

به دريا مى زدم در باد و آتش خانه مى کردم

چه مى شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم

تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى کردم

نه از ترس خدا، از ترس اين مردم به محرابم

اگر مى شد همه محراب را ميخانه مى کردم

اگر مى شد به افسانه شبى رنگ حقيقت زد

حقيقت را اگر مى شد شبى افسانه مى کردم

چه مستى ها که هر شب در سر شوريده مى افتاد

چه بازى ها که هر شب با دل ديوانه مى کردم

يقين دارم سرانجام من از اين خوبتر مى شد

اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى کردم

سرم را مثل سيبى سرخ صبحى چيده بودم کاش

دلم را چون انارى کاش يک شب دانه مى کردم

عليرضا قزوه ...

تورفتي بعد تو حالم يه حالي مثله مُردن بود ...

توهم تنها شدي اما کجا حالت مثه من بود ؟؟؟

ميان اين همه غوغا، ميان صحن و سرايت

بگو که مي رسد آيا صداي من به صدايت؟

مني که باز برآنم که دعبلانه برايت

غزل ترانه بخوانم در آرزوي عبايت

من و عباي شما؟ نه من از خودم گله دارم

من از خودم که شمايي چقدر فاصله دارم

هنوز شعر نگفته توقع صله دارم

مني که شعر نگفتم مگر به لطف دعايت

چقدر خوب شد آري، نگاهتان به من افتاد

همان دقيقه که چشمم درست کنج گهرشاد

بدون وقفه به باران امان گريه نمي داد

هزار تکه شد اين من به لطف آينه هايت

چنان که بايد و شايد غزل غزل نشدم مست

که دست من به ضريحت در اين سفر نرسيده است

من اين نگاه عوامانه را نمي دهم از دست

اجازه هست بيفتم شبيه سايه به پايت؟

دوباره اشک خداحافظي رسيده به دامن

دوباره لحظهء ترديد بين ماندن و رفتن

و باز مثل هميشه در آستانهء در من ـ

کبوترانه زمين گير مي شوم به هوايت

مربع

سکوت کرده دوباره جهان براي من و تو

نبود و نيست صدايي به جز صداي من و تو

و مي روم به اميد دوباره هاي من و تو

ميان اين همه غوغا ميان صحن و سرايت

حميدرضا برقعي

من امام رضا ميخوام ...

زخمي ام التيام مي خواهم

التيام از امام مي خواهم

السلام وعليک يا ساقي

من عليک السلام مي خواهم

مستي ام را بيا دوچندان کن

جام مي پشت جام مي خواهم

گاه گاهي کمي جنون دارم

من جنوني مدام مي خواهم

تا بگردم کمي به دور سرت

طوف بيت الحرام مي خواهم

لحظه مرگ چشم در راهم

از تو حسن ختام مي خواهم

در نجف سينه بي قرار از عشق

گفت لايمکن الفرار از عشق

دارد دل و دين مي برد از شهر شميمي

افتاده نخ چادر او دست نسيمي

تسبيح دلم پاره شد آن دم که شنيدم

با دست خودش داده اناري به يتيمي

حتي اثر وضعي تسبيح و دعا را

بخشيده به همسايه، چه قران کريمي

در خانهء زهرا همه معراج نشينند

آنجا که به جز چادر او نيست گليمي

اي کاش در اين بيت بسوزم که شنيدم

مي سوخت حريم دل مولا چه حريمي

آتش مزن آتش در و ديوار دلش را

جز فاطمه در قلب علي نيست مقيمي

حالا نکند پنجره را وا بگذاريم

پرپر شود آن لاله زخمي به نسيمي

حميدرض برقعي

يعني خيلي خيلي خيلي قشنگه ... خودم حال کردم شمام بکنين ...

زندگي ديکته گفت وما همش غلط پشت غلط عشقو نوشتيم با الف

نقطه گذاشتيم سر خط.........

سلام يا سي جون خيلي قشنگ بود ممنون

راستي منم تو وبم خيلي از نوشته هام مي زارم حتما بهم سر بزن عزيزم

ياعلي