مینای دل

باران که می آید

                                عاشق می شوم

عاشق که می شوم

                              دلتنگ می شوم

دلتنگ تر از همه ی دلتنگی ها می نشینم

                                                    حسرت ها را می شمارم!

حسرت باوری که باورم ندارد!

                                      حسرت خودم را..

آری!خودم...

من..

             بسی تنها..

                                بسی خسته...

                                                          ومدتها ازیادها رفته!

مراآیا گناهی هست؟

   تدبیر گناهم چیست؟

غریبی

         بی کسی

                          درد

                                   حرمان...

مرا آیا فراری هست؟

     راه فرارم چیست؟

دل شکستن

                  دل گسستن

                                      عشق را تنها گذاشتن...

نـــــــــــــــــــــــــــــــــــه....

                                        مرا اینگونه باور کن!

کمی عاشق...

        کمی شاعر...

کمی بی پرواتر از حوا..

           کمی مانده اندر خم دنیا..

وکمی تا قسمتی بنده...

                                      خدا  هم بنده اش را از یاد برده؟؟!