مینای دل

من نه عاشق بودم نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من....

من خودم بودم ویک حس غریب که به صد عشق وهوس می ارزید...

من خودم بودم ودستی که صداقت می کاشت 

                                                     گرچه در حسرت گندم پوسید....

من خودم بودم وهر پنجره ای که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود و

                                               خدا می داند بی کسی از ته دل بستگی ام پیدا بود....

من نه عاشق بودم نه دلداده به گیسوی بلند نه آلوده به افکار پلید...

من به دنبال نگاهی بودم که مرا از پس دیوانگی ام می فهمید.....