می دانم...
قرار بود نداشته هایم را در گذر زمان فراموش کنم.
قرار بود به داشته هایم بیاندیشم.
آری! داشته هایــــــــم...
که زنده ام.
که نفس می کشم..
که می بینم...
که می شنوم....
که عاشقــــــم.....
که تورا دارم......
مهربانیت را، بخششت را، چشم پوشیت را...
ولـــــــــــــی من...
نمی توانم...نمی شود...
روی صندلی پارک نشست .حالش که نه زندگی اش دگرگون شده بود.
شش ماه بود که پرینازش را ندیده بود.چقدر دلش برای صدای خنده های
دخترش تنگ شده بود.لبخند پرمهر همسرش را روزها بود که ندیده بود.
خسته بود.از خودش...از زندگی..از سوالی که هرروز از خودش می پرسید.
چرا همراه همسرودخترش در آن تصادف با زندگی وداع نکرده بود.؟؟
به چه امیدی برای زنده ماندن با مرگ جنگیده بود؟؟؟
دلیل زنده بودنش ..به چه امیدی باید زندگی میکرد؟
چرا؟..خدایا چرا؟؟؟؟؟؟
صدایی شنید. صدای پرینازش بود. بلند شد. به طرف صدا رفت.
کنار درخت مبهوت بر جای ماند.
تورا بامن کاری نیست،
هست؟؟!
غصه هایم که تنگ دلم مانده،
اشکهایم که جاریست،
ودنیایم تاریک.....
راه را گم کرده ام
یانـــــــــــــــــــــــــه
تورا گم کرده ام...
نمیدانم!!!
دلم نور میخواهد...
نوامید....
تاتورا ای همه هستی
بیابم در این هجوم تاریکی....
سرگردانم...
دیگر توانی برای جستجویت ندارم..
بریده ام..
صدای نفسهایم را میشنوی..
آخرین نفسهاست...
به شماره افتاده اند..
امروزنــــــــــــــــــــــه
فردا
یاشاید فردایش...
تمام می شوم...
تمام..
اما نه..
ندایی قلبم را آرام کرد..
بخوان!
بخوان تا اجابت کنم تورا!
بخوانم؟؟؟؟؟؟؟
اللهم انی اسئلک باسمک
یاالله...
یاحنان...
یامنان...
ودنیایم روشن شد ومن...
دیگر لبریز نبودم...
