مینای دل

برخیز..مهمانی تمام شد...

          فرصت بندگی به پایان رسید...

هنگامه ی وفای به عهد رسیده....

کدامین عهد؟؟

                      عهدشب قدر...

                         من وجوشن کبیر...

                                من وشکستن دل...

                                      من وتوبه وبخشش تو...

                                           من ومناجات علی در کوفه...

مولای یا مولای..انت الجواد وانا البخیل..

تو با همه  ی مهربانی ات مرا می بخشی ..

               ومن با همه ی غرورم قادر به بخشیدن خطای بندگانت نیستم..

مولای یا مولای...انت العظیم وانا الحقیر...

تو باهمه ی عظمتت مرا عزت می بخشی..

             ومن با همه ی حقارتم بندگانت را حقیر می پندارم..

مولای یا مولای...انت القوی وانا الضعیف...

تو با همه ی قدرتت با من مهربان هستی ..

            ومن با همه ی ضعفم با بندگانت نامهربان...

آری! من شرمسارم...

                              الهی العفو..الهی العفو...

مهربان همیشه...اکنون حاله دلم خوب خوب است..

ملالی نیست جز دلتنگی رمضان....

الله اکبر...

           ولله الحمد..

                      الحمد لله علی ما هدینا...

                                له الشکر علی ما اولینا...

آری! یاریم کن... دیگر عهدم را نخواهم شکست...

                       مهربان خواهم شد..

                               بخشنده می شوم...

                                       عزیز می شمرم....

                    با هرآنکه را که تو بنده نام نهادی اش....

 خوب خواهم شد...

                            ولی تو باور نکن....

 پ ن: عیدتون مبارک...نماز و روزه هاتون مقبول درگه حق...

ای آسمانی تراز یک دل شکسته!

                 دل مجنونم را کدامین جمعه با نگاهت مجنون تر میکنی؟

قصه غریبی است بی تو زیستن در دل این جمعه ها..

موعودمن!

               این جمعه هم آمد تو نیامدی!

                    علی خانه نشین شد وتونیامدی!

                        محراب کوفه خونین شد وتونیامدی!

                                         زینب یتیم شد وتو نیامدی!

آه! ای انتظار معصوم...

تاکی در سایه ی دیواره هاودر امتداد جاده ها نیامدن تورابه نظاره بنشینم..

  تا کی تصویرانتظارتو را بر سقف آرزوهای خود نقاشی کنم...

     تا کی فانوس امید را بر دیوار یأس بیاویزم ونگاه فرومرده ی غم را برثانیه های

          شدی وصال حک کنم.

               تاکی لحظه دیدارت را از ساعت های رهگذر بپرسم؟؟؟

کجایی ؟؟

             ای حامی یتیمان وکودکان بی پناه..

کجایی ؟؟

            ای منتقم علــــــــــــــــــــــی...

                                                    چه بوی گل نرگسی می آید....

بیا محبوب من!!

                       بیا که ذوالفقار،

                                                بی علی مانده است...

                      بیاکه یتیمان،

                                               بی پدر مانده اند...

                     بیا که بی تو،

                                             من سرگردان ترین واژه در دنیای کلماتم...

ای انتظار باران!!

                                بیا عنکبوت بزرگ تزویر را بکش...

                                              وچهره ی عدالت را برانسان نمایان ساز...

            اللهم............

                                    عجل لولیک..............

                                                                     الفرج.............

هوای دلم بارانی است...

      قلم را یارای نوشتن نیست..

دستم می لرزد...

کلمات هم ذوب می شوند

                                    ازمظلومیت علی...

غدیر...

             صدهزارشاهد داشت...

                                          علی..

                                                 بیست وپنج سال خانه نشین!

علی...

            تنها امیر مومنان بود..

                                         قبر...

                                                    هشتادسال پنهان..

علی فاتح خیبر..

  همسرفاطمه...

    پدرحسنین...

     مظهرعدالت...

        شیرخدا...

           ساقی کوثر..

                               بود..

آری! علی این همه بود واین همه علی...

                          ولی

تنها در محراب مسجد کوفه،

           آن هنگام که برق شمشیر جهالت فرقش را شکافت

وشهد شیرین شهادت را نوشید فرمود:

                         فزت برب الکعبه..

                                        به خدای کعبه که رستگار شدم!

گم شده ام...میانه آدمهایی که نمی شناسمشان..

کجای  راه زندگی دستت را رها کردم...

آن جا که به غفلتی نمازم قضا شد..

آن جا که اولین دروغ مصلحتی را گفتم وشیطان موذیانه

به مصلحتم خندید...

آنجا که تو نعمت دادی ومن ناسپاسی کردم..

یا نه آن جا که دلی را با خودخواهی شکستم..

نمیدانم.....

                   همه جا بوی دروغ می آید وریا...

                  ثانیه ها از بی تو بودن لبریزه...

ومن...

                      دلم باران می خواهد...

                           بارانی از جنس توبه..

                                   بارانی از جنس اجابت...

تشنه ام

             مثل یه کویر ...

مهربان ترین مهربان!

                              سیرابم کن!

                                    دستم رابگیر!

نجاتم بده از آتشی که اعمالم بر سرراهم افروخته...

  نجاتم بده...

                     اجرنا من النار یا مجیر....